Að geta hendi veifað

Að geta hendi veifað - í skgargöngutúr í Elliðaárdal

Maður er allur í áttina líklegast, farinn að verða það liðugur í hægri hendinni að í göngutúr þarf ég að sveifla höndunum frekar óeðlilega til að ná einhverri teygju í axlarliðinn. Fór langan göngutúr í gærkvöldi í rigningu um skógarstíga Elliðaárdals. Dundaði mér í leiðinni við að kanna vatnsheldni lopapeysunnar. Nýjasta klæðatrendð að vera ber undir lopapeysu svínvirkaði. Peysan blaut að utan en sæmilega þurr að innan. Stakk eiginlega alveg ótrúlega lítið. Skemmtilegt að vera í góðri ullarpeysu og láta blása í gegnum hana þannig að manni verði hvorki of heitt né of kalt. Og merkilegt nokk - á meðan ekki rignir of mikið þá er hún bara sæmilega vatnsheld. Ætli ég hafi ekki verið eins og sauðkind!

My right arm is starting to be more useful. While walking yesterdayin the tiny forest in Elliðárdalur I was ale to wink aso you can see on the photo.