Allt í drasli

....

Reykjanes um nætur

... og Hæðargarður um daginn

Við Reykjanesvita um miðja nótt

Maður er ekki alltaf sofandi þegar maður ætti kannski að vera sofandi. Það var Fellsmörk í gær, laugardag þar sem seinasta panelspýtan á gólfinu komst upp á vegg. Fyrir þá sem um vita, voru þettta töluverð tímamót. Svo var bara brunað í bæinn.

Eitthvað misskildi ég svefntímann og fór ekkert að sofa heldur endaði í bíltúr út á Reykjanesi til að taka einhverjar myndadrusslur. Eitthvað gengu myndatökur ekkert of vel en samt varð þarna nú ein mynd sem ég var líklegast þokkalega ánægður með. Ætlaði út að Gunnuhver en það voru svo mörg hættuskilti á leiðinni og svo þegar göngustígsvegarslóðinn lá eiginlega yfir einhverja hverina þá ákvað ég að vera ekki að taka áhættu af að brenna mig á fæti einn mín liðs um miðja nótt þegar ekki er von á neinum fyrr en eftir dúk og disk.

Endaði á baðferð þar sem affall af einhverri virkjunarskömminni rennur út í sjó. Flottur baðstaður og var ég að horfa á sólina koma upp þegar ég áttaði mig á að það átti víst að taka myndir af þessu. Dreif einhverja spjör á mig og fór svo að mynda. Eitthvað ekki of flott en samt kannski sæmilegt.

Sólarupprásin rétt eftir að ég var kominn í einhverja spjör

Svo sofið fram yfir hádegi. Sólskin og læti. Ég út í garð að nýta fína borðið mitt. Helvítis vindur hjá mér, Sigurrós og geitungunum. Þeir frekar ófriðlegir nema þessi eini sem drukknaði í appelsínusafanum mínum. Ég hafði reyndar vit á að drekka hann ekki. Þarf að gera eitthvað í skjólgirðingarmálum. Hún á neðri hæðinni með hundinn getur verið í blankalogni á sínum palli upp við húsvegg á meðan ég vesæll efrihæðaríbúi verð að láta mér nægja kuldagjóstur úti á miðju túni. Svona er láni mannanna misskipt.

....

Framkvæmdagleði og þráðlausa netið kom á óvart

Ég er búinn að pirra mig oft og mikið á því hvernig garðurinn kringum húsið sem ég bý í hefur hægt og rólega verið að verða einka eign konunnar á neðri hæðinni og feita hundsins hennar... en ekki lengur!

Fyrir svona ári síðan tók HK sig til eftir að hafa vorkennt hundskömminni svo mikið að geta ekkert hreyft sig að hún dreif í að koma upp grindverki í kringum garðinn þannig að hundurinn gæti verið þar óhindraður. Hún hafði einhvern óljósan grun um að þetta yrði til þess að hundurinn myndi gelta eitthvað minna. Ég veit ekki hvort hann geltir minna en ég veit fyrir víst að hann skítur meira út um allan garð. Hægt og rólega hefur garðurinn orðið þannig að þangað kemur maður ekki nema þá þegar maður þarf að slá garðinn og þá einhvern veginn eins og maður sé vinnumaður hjá konunni á neðri hæðinni og feita hundinum.

Einhvern veginn var mín hugmynd samt allaf sú að þegar maður á heima í húsi þar sem er garður þá á maður að geta notað og gert eitthvað við garðinn sinn. Og núna gæti það færst til þess betri vegar eftir að maður tók sig saman í andlitinu og klambraði saman borði og bekk. Svo sem ekki eins og maður hafi ekki gert svona áður en núna var það gert með stæl. Versluð vélsög og alls kyns grægjur til að koma herlegheitunum saman. Enda gekk það vel.

Svo loksins einhvern tíman seint um kvöld var verkið tilbúið og þá var bara að vígja það með að fá sér sæti og einn kaldan með. Svo datt mér snilldin í hug og hún gekk eftir. Núna sit ég hér í vellystingum praktulega og hlusta á Sigurrós í Ipod og Ipal og hamra lykla borðið beint á netinu úti í garði.

Jammsthul það held ég nú!