Að hafa tíma til að ætla sér að gera það sem maður ætlar að gera
Ég man stundum ekki lengur ekki neitt. Ég var ekki sendur út af örkinni heldir fór ég út af örkinni til að kaupa dulítið sem konur nota. Þar sem ég er einföld sál þá fékk ég bara einfaldar leiðbeiningar. Ég mátti bara vita hvað þetta átti að heita og svo átti ég að hringja til að fá frekari fyrirmæli. Ég man ekki lengur vörumerkið en þetta varð allt hið skemmtilegasta. Konurnar í apótekinu búnar að vera að allan daginn og klukkan ekki nema 10 mínútur í miðnætti. Þær líklega komnar með svefngalsa. Og hvað á eiginlega að gera þegar það kemur einhver í heimaprjónaðir rúllukragalopapeysu með húfu á höfðinu og biður um dömubindi af gerðinni Nicotinorette? Eða reyndar hét það eitthvað annað sem ég mundi í gærkvöldi. En ég endaði á að fá eitthvað nothæft. Svo var haldið áfram.
Stundum einu sinni ekki lengur hefur einhver velt vöngum yfir hvernig ég fari að því að gera allt sem ég geri. Núna velti ég sjálfur helst vöngum yfir því að ég hefi ekki tíma til neins. Mikið að gera í vinnu og svo er ég kannski að vasast í allt of mörgu. Í fyrragær var vangavelta um að ég væri alveg hættur að taka myndir og í gærkvöldi var bætt úr því. HK fyrst að föndra dýrindisfkjörkassaföndur og það myndaðist. Svo um miðnættið fór ég út í fyrsta myndatökuleiðangurinn í langan tíma. Það er alltaf eittvað einstakt við að standa einhvers staðar bara af því að maður er þarna af því að manni datt í hug að taka mynd af einhverju.
Myndirnar voru teknar undir áhrifum Sigurrósar í Ipúðanum og undir áhrifum kulda og undir áhrifum míns sjálfs því einhvern tíman fyrir martlöngu tók ég mynd á að ég held sama stað nema hvað "blindhæð" hefur verið þýtt fyrir útlendingana með "200m"!
No comments:
Post a Comment