Hlaupakall

Reykjavíkurmaraþon

Skórnir klárir... merkið klárt... spurning með mann sjálfan!

Jæja... þvert á læknisráð og ekki almennilega æfður og með dularfullan verk í mjöðm lagði ég af stað í mitt fyrsta alvöruhlaup í meira en 10 ár. Var eitthvað búinn að skoða hvenær ég hljóp svona síðast en það var fyrir fótbrot og líklega einhverjum árum fyrr... man það bara ekki en meira en 10 ár voru það.

Þetta var pínulítið bara óvart. Deloitte að styðja við starfsfólk að hlaupa... borga þátttökugjaldið og svo einhver peysa líka og ég lét tilleiðast. Ef það hefði ekki verið raunin þá hefði ég líklegast bara hætt við. Þegar ég var búinn í einhverjum gönguferðum og ætlaði að fara að æfa mig þá fékk bara einhverja óskiljanlega verki. Það var held ég í fæti fyrst og svo í mjöðm. Ákvað að utanvegaskórnir væri ekki nógu góðir fyrir harða undirlagið þannig að það voru verslaðir nýir hlaupaskór eins og ég notaði hér í dentíð.

Markmiðið hafði verið að hlaupa á undir 1 klst en það eiginlega breyttist þannig að markmiðin urðu:

• Komast í mark án þess að hafa skaða af... og þá var númer eitt að gera þetta án skaðans
• Hafa gaman
• Vera ekki svo seinn að ég yrði einmanna seinastur af öllum eða þannig.

Skoðaði eitthvað tímana frá í fyrra og sá að ef ég væri á minna en 90 mínútum þá yrði ég ekkert einmanna... fullt af fólki að fara þetta á þeim tíma. Klukkutími og korter væri bara stórfínt. Ég sá reyndar að með auknum fjölda hlaupara þá eru miklu fleiri að fara þetta í rólegheitunum en áður.

Svo rann upp hlaupadagurinn... Ég vaknaði og fékk mér líklega bara kaffi eins og venjulega... var að taka mig til í rólegheitunum og var svo búinn að ákveða að hjóla niðreftir. Það var í raun lang einfaldast og þurfa þá ekkert að veseneast með bílastæði... hægt að skilja hjólið eftir hvar sem var. Fór í hlaupagallann og kominn með númerið á... eitthvað að vesenast og endaði auðvitað á því að leyfa ADHD að klúðra þessu næstum því. Þurfti sem sagt að hraða mér en sá samt að ég var alveg sæmilega tímanlega þegar ég var kominn niður að Snorrabraut. Sá líka fleira fólk hjólandi í hlaupaskóm og með númer á bumbunni.

Hjólið skilið eftir einhvers staðar í Þingholtunum og ég mættur. Þetta var æfintýralegur fjöldi og mikið fleiri en fyrir þessum rúma áratug... og alls konar fólk. Ég ætlaði að finna einhverja blöðru til að elta og hafa þá hraðann stoilltann miðað við það en fann enga. Svo sem allt í lagi þar sem ég var með mitt úr.

Svo var farið að telja niður og það var ræst... en ekkert gerðist. Held að það hafi liðið einhverjar þrjár mínútur áður en ég fór að hreyfast og enn fleiri mínútur áður en ég fór yfir ráslínuna. Ég setti mína klukku af stað þá því ég var meira að hugsa um flögutímann en að ná sérstökum byssutímaárangri.

Þetta gekk alveg bara ágætlega og þar sem ég byrjaði frekar aftarlega líklega þá var ég allan tímann að fara framúr öðrum frekar en að það væri verið að fara fram úr mér. Mjöðmin kikkaði reyndar inn þegar ég átti svona 3 km eftir og ég hægði eitthvað á mér. Var reyndar búinn að sjá að ég væri ekki að ná þessu á klukkutíma, alls ekki byssutíma og heldur ekki flögutíma. Það var bara allt í lagi og best að passa sig á að ganga ekkert frá sér í þessu.

Flögutíminn varð eitthvað 63 mínútur minnir mig. Skiptir ekki öllu máli eða bara ekki neinu máli. Skondnast kannski að ég held að ég hafi aldrei lent eins framarlega, þ.e. áður þegar ég var að fara á undir 1 klst þá var ég samt að koma í mark í seinni hlutanum en núna var ég held ég í fyrri hlutanum.

Svona eiginlega þá var þetta eitthvað það skemmtilegasta sem ég hafði gert lengi og verð líklega að fara aftur á næsta ári. Get þá vonandi hlaupið betur verkjalaus.

Að koma í mark á bara ágætum tíma þannig séð og fullt af fólki út um allt með manni, á undan manni og á eftir manni!

----------------------
Skráð inn eitthvað eftir dúk og disk, 28-10-2024

Jæja... næstum ár frá síðasta bloggi

Já eða a.m.k. næstum heilt ár frá síðasta rauntímabloggi held ég. Líklegast í ágúst fyrir ári að ég bloggaði eitthvað í rauntíma. Svo á ég það til að setja inn eitthvað sem var áður á Facebook eða einhvers staðar... eða bara laumað inn með rangri dagsetningu því ég vildi eiga eitthvað í blogginu... þetta er nefnilega dagbókin mín!

Veit annars ekki hvað ég ætla að skrifa... fór bara eitthvað að rausa hérna... er eitthvað að frétta nei eða kannski jú...

Búinn að gæda einn Laugaveg í júlí og ég fékk einhverjar ofboðslegar efasemdir um að ég ætti að vera að gera þetta en þegar á leið þá varð þetta bara eins og... nei ekki einsi og... þessi ferð varð bara sætur draumur.

Það gekk allt upp eins og draumur í dós. Reyndar ekkert of gott veður en hópurinn æðislegur. Reyndar alveg tvær þarna sem hefði kannski ekkert átt að vera að fara laugaveginn en það gekk alveg. Önnur vildi bara bíða einhvers staðar undir Morinsheiði í roki og rignungu á meðan hópurinn færi upp að gosstöðvunum en það var ekki í boði og ég bara sannfærði hana um að við værum að gera þetta sem einn hópur.
Þá var einn sem vildi ekki ganga svona hægt... og ég bara leyfði honum að fara á undan en bara ekki of langt. Þau fengu þá öll að ganga á sínum hraða.
Svo þróuðust matarmálin þannig að ég var varla að gera nokkurn skapaðan hlut.

Svo ég segi eitthvað gott um sjálfan mig... þá hefði ég auðvitað alveg getað klúðrað þessu og þó þetta hefði verið eitthvað erfiðari hópur þá hefði það samt verið allt í lagi... og ef ég væri að fara með einhvern ga-ga hóp þá væri það bara fyndið í sjálfu sér.

En þessi hópur var sem sagt æðislegur, kunni alveg dásamlega vel við fólkið og ég held að það hafi verið talsvert gagnkvæmt. Eiginlega best heppnaða Laugavegsferðin mín hingað til.

Hópurinn á Morinsheiði