Í skugga trjánna eftir Guðrúnu Evu Mínervudóttur

Já, ég las víst bók!

Fannst áhugavert viðtal við Guðrúnu Evu í Kiljunni hjá Agli einhvern tímann fyrir jól og ég ákvað að kaupa mér bara jólabókina til að lesa fyrir jól. Heilmikil lesning fyrir þann sem les orðið sjaldan annað en eitthvað ADHD rugl á Instagram en bókin kláraðist uppúr hádegi á sjálfan jóladag.

Skáldæfisaga held ég hafi verið orðið sem var notað um bókina og það sem maður veit aldrei er hvað er skáldað og hvað ekki. Hvað er bara alveg satt, hvað er svona eitthvað skreytt og hvað er helber uppspuni. Skiptir kannski ekki máli en jú – skiptir máli ef manni finnst raunveruleikinn forvitnilegur og fólk sem hírist í raunveruleikanum þá sérstaklega.

Persónurnar eru margar í bókinni en þær einu sem ég veit fyrir víst að séu til er hún sjálf og Hrafn Jökulsson fyrri maðurinn hennar. Seinni maðurinn sem hét Helgi í bókinni er væntanlega til líka en heitir eitthvað allt annað. Hvort Aupair stelpurnar hjá þeim og barnið í fóstrinu séu raunverulega til veit ég ekki og mun líklega aldrei vita. Hef svona hérumbil grun um að þar hafi hvað mestu verið skáldað.

Og miðillinn ótrúlegi… já ótrúlegur… ég hef ekki nógu mikla trú á að þannig fólk sé yfir höfuð til. En kannski í þeim heimi sem ég er ekki með í, í þessu jarðlífi… kannski… ekki veit ég.

En svona ef þetta á að vera bókadómur þá fannst mér þetta eðalgóð bók ef ég hef eitthvað vit á slíku ennþá. Skemmtilegt hvernig bókin vafðist um einn atburð í núinu og allt annað rifjað upp einhvern veginn á óskiljanelgan hátt í kringum þann atburð. Sá atburður var sýruferðalag sem Guðrún Eva var reyndar meira bara áhorfandi að en hún hefur a.m.k. alltaf þá afsökun eða útskýringu á af hverju eitthvað var skrifað eins og það var skrifað að það hefði bara verið einhver ofskynjun.

Kannski það sem ég man að mér fannst óskiljanlegt … sem sýnir kannski muninn á mér jarðbundnum og henni ekki… að hún hafði aldrei gert sér grein fyrir að rosabaugur myndaðist um sólina og það gæti fylgt með eða á undan runnið úlfur og gíll. Hún tengdi það beint við ofskynjanir en eyddi svo einhverjum setningum í að skýra út þetta stórmerkilega náttúrufyrirbæri.

Svo hef ég ekki lesið mikið eftir hana Guðrúnu Evu en verð eiginlega að lesa hina skáldæfisöguna sem hún gaf út fyrir nokkrum árum, Skegg Raspútíns. Áður hafði ég bara lesið eina bók eftir hana, Yosoy, sem var eiginlega of undarleg fyrir mig.

Að vera með ADHD eða að vera ekki með ADHD

Ég eiginlega veit ekki alveg hvenær ég komst grjóthart á þá skoðun að ég væri með ADHD... kannski hef ég alltaf vitað það.

Ég hafði líklega mest grínast með það inni í hausnum á mér að ég væri með eitthvað ADHD en ekki alveg tekið sjálfan mig trúanlega með það. Einhvern veginn t.d. stóð ég í þeirri trú að fólk með ADHD hefði átt við námsörðugleika að stríða og verið svona krakkarnir sem voru aldrei til friðs í skólanum. Ég var hins vegar alltaf frekar rólega týpan... eða það fannst mér... og líklegast hef ég rétt fyrir mér í því. Svo var það konan sem var ráðherra sem uppljóstraði því að hún hefði verið greind með ADHD á fullorðinsárum og ég tengdi eitthvað aðeins meira við hana. Svo einhvern tíman var ég eitthvað að þvæælast á Instragram og skoða taggaðar myndir með introvertum sem ég taldi mig vera en sá að ég er alveg rosalega lítið alvöru introvert... reyndar ekkert endilega extróvert heldur. En þá bara BINGÓ það voru færslur taggaðar með ADHD og það var bara nokkurn veginn lýsing á sjálfum mér.

Einkenning svona nokkurn veginn þannig að ég tikka í boxið:

• Rólega týpan í skóla sem fór dálítið lítið fyrir.
• Gaurinn sem fór oft að gera eitthvað allt annað þegar hann átti að vera að gera eitthvað rosalega mikilvægt... eins og t.d. læra fyrir próf, þá voru bara teknar framköllunartarnir í myrkraherbergi eða ég fann einvherjar rosalega merkilegar bækur sem ég varð að lesa... eða þegar ég er að skrifa þetta þá eru tvö mjög mikilvæg verkefni sem ég þarf að klára á morgun... annað um hádegi og hitt um kvöldið... en nei ég er ekki að vinna það núna komið undir miðnætti.
• Miklir hæfileikar og geta til að gera áætlanir og plön en gjörsamlega vonlaus að fara eftir þeim.
• Með áætlanir og plön... þá verð ég að hafa plan þannig að eitthvað gerist en að ég geri það sem stendur á planinu það er ekki að fara að gerast.
• Íbúðin mín eiginlega fullkomið mess.
• Á alveg ofboðslega erfitt með að klára verkefni.
• Fæ endalausar hugmyndir... a.m.k. fæ ég meira af hugmyndum en flestir held ég.
• Tala annað hvort allt of mikið eða allt of lítið.
• Á ekkert rosalega auðvelt með að vera kjurr.
• Naga neglurnar og mun líklega aldrei geta hætt því.

Hyperfocus
En það fylgir þessu líka hyperfókus. Ef það er eitthvað sem á allan hugann þá kemst eiginlega ekkert annað að og ég get afkastað alveg óstjórnlega - eða það finnst mér a.m.k. sjálfum. Svona eins og ég er t.d. í núna að það ver verkefni sem hefur ekkert gengið í heilt ár og ég þarf að gera grein fyrir því um hádegi á morgun og e.t.v. þá næ ég hyperfocus í fyrramálið og geri þá allt sem gera þarf.

Og svo e.t.v það sem er eiginlega rosalegast að starfsferillinn minn gengur eiginlega út á ADHD líka. Það sem ég hef fengist við er að búa til skipulag annað hvort fyrir sjálfan mig eða fyrir aðra til að fara eftir.

Svo það sem fer kannski mest taugarnar á mér er að þegar ég impra eitthvað á þessu þá annað hvort fæ ég framan í mig að það séu allir með ADHD eða ég fæ spurninguna hvort ég ætli þá að fara að éta amfetamín.

Það stendur ekkert til að fara á nein lyf held ég úr þessu.

Svo hins vegar líka... a.m.k. tvisvar hef ég fengið hérumbil greiningu. Hjúkrunarfærðingur sem var að þælast í einhverri ferð sem ég var í... var alveg með það að hreinu að ég væri augljóslega með ADHG og önnur kona sem ég hef líka verið að þvælast með, þekkir ADHD úr sinni fjölskyldu, einvherjir með ADHD greiningu og segir að ég sé bara alveg eins og þeir sem eru með ADHD.

En ekki veit ég alveg af hverju ég er að skrifa þetta eða fyrir hverja eða hvern... líklega bara fyrir sjálfan mig.

Bouvet eyja

Facebook á það dálítið til að troða óumbeðnum upplýsingum upp á mann og það dúkkuðu upp hjá mér dálítið tilgangslausar upplýsingar um Bouvet eyju á suðurhveli, sem var sögð merkileg fyrir það að þar væri afskekktasti staður jarðarinnar. Ég veit ekki hvort það sé rétt en mér fannst annað merkilegra.

Þessi eyja sem er svo sem ekki stór eða um 50 ferkílómetrar eða 6x9 km að stærð, þá er hún á um 54°suðlægrar breiddar sem er talsvert nær miðbaug en Ísland. Raunar er eyjan staðsett á suðurhveli á sama stað og suður Danmörk. Eins og sést á Google Earth þá er eyjan nær algjörlega hulin jökli.

Ef við myndum „slökkva á“ Golfstraumnum – sem gæti gerst með þeim loftslagsbreytingum sem eiga sér stað… þá gæti Ísland endað hulin jökli eins og þessi eyja.

Ef við þurfum að flýja Ísland út af því að hylst jökli vegna umhverfisbreytinga, þá má kannski gera ráð fyrir að hagur þessarar eyjar vænkist og hún verði í staðinn íslaus, því eitthvert mun hitinn fara. Þarna er þá kannski fyrirheitna landið okkar. Eyjan er annars norsk og þá kannski snjallt að senda inn beiðni til Norska kóngsins að fá að vera þarna?!

Jón og njósnararnir

Þetta er allt saman með dálitlum ólíkindum og á margan hátt hið einkennilegasta mál en það er samt ekkert þarna í fréttinni hjá Heimildinni, (hvað ég nennti að lesa hana) hjá Heimildinni sem kemur á óvart sérstaklega með Jón Gunnarsson.

Ég hélt að það hefði verið alveg augljóst að hann fór þarna inn í matvælaráðuneytið til að hefna sín á Vinstri grænum og alveg sérstaklega til hjálpa vini sínum Kristjáni Loftssyni að fara aftur að veiða hval. Hann var meira að segja búinn að lýsa því yfir sjálfur að hann ætlaði sér að gefa út leyfi til hvalveiða.

Það var í sömu fréttunum að Jón tæki þetta 5. sæti á lista og að hann myndi hætta á þingi til að fara að taka til í matvælaráðuneytinu. Það var því algjörlega augljóst hélt ég að þetta hékk allt saman saman. Það sem er hins vegar ótrúlegt er að Jón Gunnarsson sé það þekktur erlendis að ísraelskt njósnafyrirtæki hafi sett upp gerfifyrirtæki og sent hingað njósnara til að veiða upplýsingar upp úr syni hans. Til að gera þetta enn einkennilegra þá hófst allt saman áður en stjórnarslitin urðu og algjörlega ófyrirséð hélt ég að Jón Gunnarsson væri að fara þarna inn í matvælaráðuneytið sem var þá í höndum Vinstri grænna.

Það má líka velta fyrir sér hvernig fólk er að fara með trúnaðarupplýsingar. Sonur Jóns á varla að vita hvað fer á milli Jóns og einhverra innvígðra nema hann sé sjálfur þannig innvígður og hann á í öllu falli ekki að vera að gaspra um það við einhvern erlendan "viðskiptafélaga".

Spurningin vaknar svo eiginlega líka hvort eitthvað fleira svona sé í gangi. Ef Jón hefði ekki farið þarna inn í matvælaráðuneytið þá hefði þetta líklegast aldrei orðið frétt og Jón bara siglt í rólegheitum út úr pólítíkinni. Eru svona njósnir bara daglegt brauð en oftast verður ekkert úr neinu því ekkert krassandi kemur í ljós?!

Og það er alveg klárt í mínum huga að þeir sem settu upp þessa undarlegu fléttu til að plata soninn eru bara glæponar og þeir feðgar fórnarlömb glæponanna.

Um tábrot og upprifjun á fótbroti

Tábrot er yfirleitt minniháttar en það er aðeins óþægilegt að tjóna aftur fótinn sem margbrotnaði fyrir tæpum 10 árum... tábrotið og bataferli fjarvinkonu sem braut sig í sumar er að rifja þetta upp hjá mér.

Svona það sem ég ætlaði að halda til haga voru nokkrir hápunktar... eða kannski frekar lágpunktar.

Þegar ég var að fara heim af spítalanum eða var í fyrstu gifsskiptunum að þá vildi aðstoðarlæknirinn sem var með í skurðaðgerðinni fá að hitta mig. Hann var líklega á leið í sérnám í skurðlækningum og var með til að sjá framkvæmd aðgerða. Hann sagði mér að áður en aðgerðin hófst þá hefði hann í raun ekki gert ráð fyrir að ég myndi nokkurn tímann geta gengið aftur +a eðlilegan hátt. Aðgerðin hefði hins vegar heppnast þvílíkt vel að hann teldi þá eftir aðgerðina allar líkur vera á því að ég kæmist aftur á lappir og kæmist aftur á fjöll

Það var þegar ég var búinn að vera í gifsi í eitthvað yfir tvo mánuði og losnaði loksins við það - var búinn að hlakka þvílíkt til. Er svo trillað í hjólastól til Rikka skurðlæknis og hann bara horfir á röntgenmyndina og segir svo upp í opið geðið á mér að þetta sé bara alveg ógróið ennþá og núna verði ég bara að fara að ganga á járnunum. Ég sem auðvitað hafði haldið að ég gæti bara farið að ganga eitthvað um leið og ég kæmist úr gifsinu.

Þegar fóturinn kom úr gifsinu og var upp að hné með eiginlega einsleita breidd. Tábergið sem er á að vera aðeins breiðara en ökklinn með sömu breidd og ökklinn sem var stokkbólginn og blautur af bjúg. Ökklinn já eins og ég veit ekki hvað. Og kálfavöðvarnir sem voru bara gjörsamlega horfnir.

Og svo þegar ég hitti fyrst Árna sjúkraþálfara í Gáska. Ég á tveimur hækjum með fót sem var hægt að vinda í orðsins fyllstu merkingu, útþaninn af bjúg og bólgum – og ég bara spurði hann hvenær ég mætti eiga von á að komast í alvöru fjallgöngu! Hann sá að þetta var alvöru verkefni!

Eða þegar ég var í sjúkraþjálfun að reyna að virkja aftur litlu vöðvana í ökklanum. Ég horfði á ökklann og heilinn í mér sagði honum að nugga fætinum eitthvað til… en það gerðist ekkert. Þessir vöðvar sem höfðu ekkert gert í einhverja mánuði voru líklega farnir að halda að þeir myndu aldrei aftur gera neitt og voru bara hættir að nenna að bíða eftir þessu.

Eða þegar ég fékk baslagið líklega svona 8 mánuðum eftir að ég brotnaði og fór að nota hækjurnar aftur í smá tíma. Það var ekki gaman en ég komst fljótt aftur á góðan bataveg.

Eða þegar ég hitti Rikka skurðlækni í eitt af síðustu skiptunum og það var búinn að vera nokkuð góður tröppugangur í því hvað ég mátti gera. Fyrst mátti ég ganga með tveimur hækjum, svo einni hækju, svo án þess að vera með hækju… að sársaukamörkum… mátti hjóla en það eina sem var eftir var að hann segði að ég mætti hlaupa. En þá kom hann með þennan skelfilega dóm að ég mætti aldrei alla æfina, aldrei hlaupa aftur. Rökin þau að þegar maður hleypur þá kemur alltaf högg á fótinn og minn fótur myndi ekki þola það. Ég tók svona eitthvað mark á honum og ég svo sem var ekkert fær um að hlaupa eitt né neitt þarna fyrst. Svo kannski svona ári seinna þá fór ég að hlaupa við fót upp í móti á malarstígum uppi í Heiðmörk sem svo þróaðist í að ég bara fór að hlaupa á malarstígum og utanstíga. Dásemdarhlaup þar sem markmiðið var alls ekki að hlaupa hratt heldur að hlaupa varlega. Ennþá hleyp ég helst ekki niður því þá er mikið erfiðara að passa fótinn og almennt hleyp ég aldrei á malbiki eða hörðu undirlagi. Undantekning reyndar var gerð í ágúst þegar ég fór í Reykjavíkurmaraþon – 10 km og mikið djöfull var það æðislega gaman.

Núna þessum tæpu 10 árum seinna er fóturinn í rauninni alveg ótrúlega góður. En ég hugsa alltaf um þennan fót á sérstakan hátt og passa mikið betur uppá hann. Ef ég finn til í fætinum sem brotnaði þá verð ég alltaf dálítið skelfdur og núna er slæmt að hann sé með brotna tá.

Það sem ég síðan má eiga von á einhvern tímann seinna… kannski eftir fá ár en vonandi eftir mjög mörg ár, er að brjóskið í hælnum verði búið. Bæði er að ég tjónaði brjóskið í slysinu – sköflungurinn brotnaði neðst og sprungur náðu niður hælbeinið í gegnum brjóskið – og svo að það er alltaf einhver stallur á sköflungnum sem er hægt og rólega eða þannig, að spæna brjóskið upp. Ég þarf því ekki að gera ráð fyrir að það endist mér út æfina. Rikki sagði annars að það væri ekkert mál… þá yrði ökklinn bara gerður stífur 

......

----------------------
Myndatexti á undan /a merkinu... þarf ekki /br á eftir...
----------------------

....

Ulfarsfellin 100 sinnum

Á toppi fellsins 10. mars 2024.

Þetta er náttúrlega bara eitthvað ruggl... það var sett allsherjarátak að fara 100 siinnum á Úlfarsfellið þetta árið. Ég hef átt einhverjar skorpur en er ennþá ekki nema hálfnaður þannig að miðað við að ég er tábrotinn og ekki mjök mikið eftir af árinu þá er ekkert of líklegt að ég nái því úr þessu. En þetta var nú samt bara ágætt!

Kæjakræðarinn

Svo því sé haldið til haga þá var farið heilan helling á kæjak síðasta sumar.

Fór einhvern tímann síðsumars ágætan túr á þeim gula um Elliðavatn. Er kannski að ná einhverjum tökum á honum og ætla að reyna meira næsta sumar. Búinn að vera að skoða hvað þetta stöðugleikadæmi hjá mér er og komst eiginlega að því að málið snýst um tvenns konar stöðugleika. Þ.e. fyrsta stigsa og annars stigs... primary and secondary heitir það líklegast á útlenskunni. Kæjak sem er þægilegur og veltur alls ekki á sæmilega sléttu vatni, er ekki eins góður í alvöru öldugangi. Ef aldan bara setur þannig bát á hvolf þá getur ræðarinn í sjálfu sér ekkert gert til að koma í veg fyrir það. Bátur sem er með sterkara secondary stabilitet er ekki jafn stöðugur á sléttu vatni en ef það er öldugangur þá getur ræðarinn haldið honum frekar á réttum kili.

En þetta verður eitthvað meira gert næsta sumar.

Guli kafbáturinn í góðum gír, 22. september 2024